بافت اسکلرانشیم

ازعناصر تشکیل دهنده بافتهای نگهدارنده یا مقاوم گیاه بافت اسلکرانشیم (چوبی شده)است. 
غشاء سلول در این بافت سخت محکم و چوبی بوده در بیشتر حالات ضخیم است. چوبی شدن غشاء ئر سلولهای بافت اسکلرانشیم نه تنها مانع رشد غشاء سلول میشود بلکه از رشد اندام مربوطه نیز جلوگیری می کند بافت اسکلرونشیم بر خلاف کلانشیم غالباً بافت مرده ای است که منحصراً نقش مکانیکی را در اندام دارد عناصر تشکیل دهنده بافت اسکلرانشیم شامل الف)سلولهای اسکلروز ب) فیبرو اسکلرانشیمی ج) اسکلریت یا اسکلریید 

بافت اسکلرانشیم

اصطلاح اسکلرانشیم به یاخته‌هایی گفته می‌شود که دارای دیواره‌های ضخیم و اغلب چوبی شده‌اند و نقش اصلی آنها نگاهداری گیاه است. وجود بافت اسکلرانشیم در اندامهای مختلف گیاه مقاومت آنها را در برابر عواملی نظیر کشش ، خم شدن ، وزن و فشار افزایش می‌دهد و علاوه بر آن یاخته‌های نرم ، زنده و واجد دیواره نازک نخستین ، بافتهای دیگر را از صدمات احتمالی عوامل مذکور محافظت می‌کند. یاخته‌های کلانشیمی با داشتن دیواره‌های نخستین آبدار و شکل پذیر از یاخته‌های اسکلرانشیمی با دیواره پسین سخت و غیر قابل ارتجاع تشخیص داده می‌شوند.

یاخته‌های اسکلرانشیمی در سن بلوغ اغلب فاقد پروتوپلاست زنده‌اند. این ویژگی همراه با دیواره پسین سبب تمایز این بافت از بافتهای پارانشیمی و کلانشیمی می‌شود. یاخته‌های اسکلرانشیمی از نظر ساختار ، شکل و منشا و رشد تنوع بسیار دارند. این یاخته‌ها به دو دسته فیبرها و اسکلریدهاتقسیم می‌شوند. فیبرها دارای یاخته‌های دراز و اسکلریدها واجد یاخته‌های کوتاه‌اند. 

یاخته‌های فیبری

فیبر یاخته‌ای دراز و دارای دو انتهای باریک است. دیواره فیبرها در نتیجه تولید لیگنین ضخیم و چوبی می‌شود و فضایی را در مرکز یاخته بوجود می‌آورد. گاهی دیواره به اندازه‌ای ضخیم می‌شود که سه حفره میانی یاخته را پر می‌کند. دیواره فیبر همیشه چوبی نیست، فیبرهایی وجود دارند که دیواره آنهاسلولز باقی می‌ماند، مانند فیبرهای کتان. این فیبرها شباهت زیادی به یاخته‌های کلانشیمی دارند. فیبرها یاخته‌هایی مرده‌اند. مقطع عرضی آنها ممکن است دایره‌ای یا بیضوی و یا چند ضلعی باشد. فیبرها عموما قابلیت ارتجاع دارند. 

اسکلریدها

این یاخته‌ها در بیشتر بخشهای گیاه به صورت منفرد و یا توده‌هایی از یاخته‌های سخت ، در میان بافت نرم پارانشیم دیده می‌شوند. دیواره آنها اغلب چوبی شده است و تعداد زیادی فرورفتگیهای مجرامانند در آنها دیده می‌شوند. محتویات این یاخته‌ها عموما زود از بین می‌روند و حفره یاخته‌ای را تشکیل می‌دهند. این حفره‌ها در اثر ضخیم شدن دیواره ، کوچک شده و در برش عرضی به صورت نقاط روشن مشاهده می‌شوند. این یاخته‌ها اغلب مرده‌اند، با این حال بعضی از آنها به علت وجود پلاسمودسمهایی که آنها را با یاخته‌های مجاور مربوط می‌سازند، زنده می‌مانند.